Aktualności

Jak byś podsumowała zakończony właśnie rok szkolny?

Był dla mnie przełomowy. Z jednej strony rozpoczęłam współpracę trenerską z Mistrzami Kodowania i weszłam w projekt „Zaprogramuj przyszłość”. Z drugiej – po wielu latach poszukiwań i prób odważyłam się wprowadzić w swojej klasie innowację, którą nazwałam „Wolne piątki”, czyli dni, kiedy to uczniowie decydują o tym, co będą robić. Obie te rzeczy stanowiły spora zmianę i wymagały ode mnie odwagi.

Odwagi? Jeśli spojrzeć na twoją działalność, można pomyśleć, że wcale się nie boisz i wciąż szukasz nowych pomysłów do wprowadzenia.

Rzeczywiście ciągle szukam. Kiedy trzy lata temu zaczęłam pracę w szkole podstawowej – wcześniej pracowałam w przedszkolu – od razu wiedziałam, że chcę pracować z uczniami nieco inaczej: bez ocen, z naciskiem na pracę w grupach… Chciałam spróbować wielu rzeczy, ale nie zawsze starczało mi odwagi. Byłam przecież nowa w szkole, co więcej byłam też jedną z młodszych nauczycielek. Na szczęście dyrekcja podchodziła do moich pomysłów z dużą otwartością i zgadzała się na wiele innowacji.

Skąd u ciebie taka potrzeba poszukiwań?

Cały czas szukam takich metod pracy z dziećmi, które pozwoliłyby im się jak najefektywniej uczyć. Jestem przekonana, że dzieci mają bardzo dużą potrzebę uczenia się, poszukiwania – a naszym zadaniem jako dorosłych jest pomagać, inspirować, zachęcać, ale – przede wszystkim – nie przeszkadzać. Chcę znaleźć model, dzięki któremu uczniowie będą mogli rozwijać siebie i swoje pasje, w którym nauka będzie radością, a nie przymusem.

Jak ma się do tego kodowanie? Na pierwszy rzut oka pisanie programów może się właśnie wydawać bardzo techniczne czy nawet ograniczające.

Powiedziałabym, że kodowanie w pewnym stopniu oddaje to, jak działa nasz świat – ze swoimi schematami i algorytmami. Niektóre z tych schematów musimy w życiu po prostu zaakceptować, niektóre natomiast tworzymy dla siebie sami. Tworzenie programów to również sztuka planowania, a potem weryfikowania swoich planów. Dzieci bardzo szybko wchodzą w kodowanie i odnajdują w nim mechanizmy z prawdziwego życia.

Zaczęłaś działać jako trenerka w „Zaprogramuj przyszłość”, dzielisz się także swoimi pomysłami w internecie. Co daje nauczycielom taka wymiana doświadczeń?

Po artykule o „Wolnych piątkach”, który ukazał się na blogu Superbelfrów a potem w Edunews, odezwało się do mnie wielu nauczycieli. Gratulowali, ale też konsultowali się, jak wprowadzić takie rozwiązanie. Wiele osób przyznało się, że myślało nad podobnym rozwiązaniem, ale zabrakło im odwagi. Ten odzew pokazał mi, jak wielka jest potrzeba dzielenia się dobrymi pomysłami w edukacji.

Podobne odczucie towarzyszy mi w pracy jako trener w „Zaprogramuj przyszłość”. Po przeprowadzeniu pierwszych szkoleń dla nauczycieli zaczęłam jeździć na lekcje, które prowadzili. Wtedy się przekonałam, że to, co mówię, rzeczywiście jest wcielane w życie. Że roznosi się po świecie – a p drodze jest zmieniane, rozwijane, udoskonalane.

Ta wymiana wiedzy – nie tylko w „Zaprogramuj przyszłość” – zachodzi cały czas. Nawet jeśli sam projekt w pewnym momencie się skończy, zawarte znajomości na pewno przetrwają znacznie dłużej. Ciągle jesteśmy w kontakcie, dzielimy się wiedzą i dobrymi praktykami. Mam wręcz taki odruch, że jak tylko znajdę coś ciekawego, od razu przesyłam to dalej. W odpowiedzi też dostaję wiele materiałów i inspiracji, a także relacji z działań w innych szkołach.

Wiem też, że jesteś zaangażowana w klub koderów, który zaczął powstawać w Olsztynie.

Nasza grupa nazywa się dokładnie Olsztyński Klub Kodujących Nauczycieli. Był to pomysł Joli Okuniewskiej, która podzieliła się nim z lokalnymi trenerkami. Nawiązałyśmy kontakt z kuratorium, wysłałyśmy zaproszenia… i już na pierwszym spotkaniu w szkole Joli było kilkunastu nauczycieli! Co ważne – były to osoby, które nie czekają na żadne zaświadczenia, których nikt nie wysłał – po prostu chcą się dzielić wiedzą i poznawać nowe rzeczy.

Czy to ci sami nauczyciele, z którymi pracowałyście w „Zaprogramuj przyszłość”?

Na razie to zupełnie inna grupa. „Zaprogramuj przyszłość” było skierowane do nauczycieli z mniejszych miejscowości, a my skupiamy się na razie na samym Olsztynie. Zakładając Klub nawiązywałyśmy jednak do naszych doświadczeń z udziału w projekcie, więc w pewnym sensie jest to jakaś jego kontynuacja czy poszerzenie. Dotąd odbyły się trzy spotkania, a po wakacjach na pewno odbędą się kolejne – nauczyciele, którzy do nas dołączyli, sami zgłaszają się z kolejnymi tematami, które ich interesują.

Czy zatem w wakacje odpoczywasz od edukacyjnych eksperymentów, żeby nabrać siły na wrzesień?

To skomplikowana sprawa! Już za dwa dni zaczyna się konferencja Inspir@cje 2018, na której będziemy obecni z Mistrzami Kodowania. W przyszłym tygodniu dla odmiany prowadzę szkolenie związane z matą Mistrzów Kodowania… Ale nawet gdybym nie brała udziału w żadnych wydarzeniach, tak naprawdę trudno oderwać się od tego tematu. Jak mówiłam, cały czas szukam nowych pomysłów i intensywnie komunikuję się z innymi nauczycielami przez internet. Nie ma od tego przerwy!