Aktualności

Co najbardziej zapisało ci się w pamięci z dotychczasowej pracy w projekcie „Zaprogramuj przyszłość”?

Jako trener Mistrzów Kodowania miałem przyjemność pracować z nauczycielami ze szkół w Blachowni, Borowem i Olsztynku. Dobrze zapamiętałem pierwsze spotkania z nimi, gdy chyba trochę obawiali się tego, z czym się wiąże udział w projekcie.

Niektórzy przyznali się, że na te zajęcia byli przygotowani jak nigdy – mieli nawet całe listy z pytaniami do mnie! Równie mocno zapadły mi jednak w pamięć nasze ostatnie spotkania, kiedy dla odmiany mówili, że warto było zdecydować się na udział, a programowanie wcale nie jest takie straszne. I że dziękują za pomoc.

Dla mnie to również była wielka przygoda i wyzwanie – także logistyczne, bo jak łatwo sprawdzić, musiałem pokonywać niemałe odległości. Podczas spotkań z nauczycielami przekonałem się, że wbrew pozorom łatwo jest zarażać innych entuzjazmem oraz pokazywać im inne podejście do nowych technologii.

Jeszcze kilka lat temu edukacja cyfrowa w szkołach ograniczała się do podstaw obsługi komputera i korzystania z internetu, a kodowanie było nowością i budziło wiele emocji. Czy to się zmienia?

Dla mnie samego jeszcze cztery lata temu programowanie i robotyka były nowością. Wydawało mi się, że to nie dla mnie – uczę w końcu języka angielskiego. Szybko okazało się jednak, że odkryłem nowe hobby, którym mogłem dzielić się z moimi uczniami.

Wraz z postępem technologicznym zmieniają się także szkoły – i całe szczęście! Uczniowie chętnie wchodzą w świat nowoczesnych rozwiązań, rodzice także na ogół podchodzą do tego entuzjastycznie. Wielu nauczycieli ma ostrożny stosunek do kodowania, ale dzięki programom takim jak „Zaprogramuj przyszłość” łatwiej jest pokazać im – a także dyrektorom i przedstawicielom organów prowadzących – jak to wszystko wygląda od kuchni.

Bo kodowanie w szkole wcale nie jest tak trudne, jak się może wydawać – we wspólną naukę można wciągnąć i dzieci, i nauczycieli, i rodziców. Pracując z uczestnikami projektu, od początku chciałem im pokazać, że można się przy tym dobrze bawić.  

Ostatnio na stronie Mistrzów Kodowania ukazał się tekst o przygodzie twoich uczniów z wirtualną rzeczywistością. Czy to nie za dużo dla dzieci uczących się w szkole podstawowej?

Dzięki uprzejmości firmy Samsung i Stowarzyszenia Mistrzowie Kodowania mogłem przetestować zestaw składający się z gogli VR, kamery 360° oraz smartfona. Moi uczniowie już trochę przyzwyczaili się, że przynoszę na lekcje różne gadżety lub wymyślamy własne rozwiązania. Raz na zajęciach dodatkowych z programowania wykonaliśmy na przykład rękę robota z kartonu i strzykawek (relację można przeczytać na blogu Mistrzów Kodowania). Na angielskim bardzo często używamy robotów, tzw. line followerów, dla których moi uczniowie wykonują makiety miast czy ścieżki do historyjek.

Z technologiami świetnie radzili sobie zarówno uczniowie z klas drugich szkoły podstawowej, jak i piątoklasiści. Czasami tak zatracali się w naszych wspólnych zadaniach, że zaczynali mówić po angielsku zupełnie naturalnie. Każdy miał możliwość spróbować różnych rozwiązań, nikt nie martwił się, że popełni błąd.

Trzeba jednak pamiętać, że wprowadzając nowości w procesie edukacyjnym, musimy to robić spokojnie, bez pośpiechu. Każdy nauczyciel powinien rozsądnie dobierać metody i formy pracy oraz dobrze wyczuć czas, kiedy uczniowie są gotowi na dane rozwiązanie i w pełni skorzystają z jego wprowadzenia.

Myślę, że z VR trafiłem na właściwy moment – efekty pracy były naprawdę ciekawe, o czym każdy może sam się przekonać, bo stworzone przez nas wirtualne wycieczki są dostępne w internecie. Zainteresowane osoby zapraszam do lektury relacji na stronie Mistrzów Kodowania.

VR to tylko jedna z wielu technologii, o których teraz się mówi. Głośno jest także o rozszerzonej rzeczywistości, internecie rzeczy czy sztucznej inteligencji. Sądzisz, że one również będą mogły być wykorzystane w pracy z uczniami?

Edukacja w naturalny sposób adaptuje nowe technologie do swoich potrzeb. Kiedyś wielkim novum na lekcjach angielskiego były flash cards, czyli kolorowe karteczki z obrazkami, oraz kasety magnetofonowe. Później nastał czas płyt kompaktowych… a teraz mamy szybki internet, rzutniki, tablice interaktywne, ekrany dotykowe, e-podręczniki i wiele innych udogodnień bazujących na nowych technologiach. Możemy z nich korzystać każdego dnia.

Część osób pamięta pewnie serial Knight rider, w którym główny bohater rozmawiał przez zegarek z KITT-em – sztuczną inteligencją kierującą jego samochodem. Dzisiaj smartwatch to popularny gadżet z kategorii wearables, czyli „technologii do noszenia”, a tzw. samochody autonomiczne pewnie niedługo staną się powszechnym widokiem na na ulicach. Filmy w technologii VR można oglądać na YouTube, wiele aplikacji i urządzeń wykorzystuje AR, czyli rzeczywistość rozszerzoną (ang. augmented reality). Również inteligentne miasta czy domy przestają być tylko fikcją. Na pewno przyjdzie i czas na „inteligentną szkołę”.

Szkoła na miarę XXI wieku, powinna być miejscem, w którym uczniowie nabędą umiejętności, które pozwolą im odnaleźć się w ciągle zmieniającym świecie. Dzieci wcale nie trzeba zmuszać do nauki – wystarczy je zachęcić do działania i oczarować zdobywaniem wiedzy. Myślę, że wykorzystanie technologii może mieć w tym kontekście bardzo pozytywne efekty.

Czy zdradzisz, jakie jest kolejne wyzwanie edukacyjno-technologiczne, które stawiasz przed sobą i swoimi uczniami?

Obiecałem uczniom, że zbudujemy swojego własnego, prawdziwego robota, który będzie chodził, mówił i strzygł trawnik. Dlaczego akurat to? A czemu nie! :)